Ποδήλατο χωρίς βοηθητικές
Θυμάμαι ακόμη τη μέρα που έμαθα να κάνω ποδήλατο χωρίς βοηθητικές. Ένα μεγάλο κατόρθωμα!
Από τότε μάλιστα δεν άφηνα παιδάκι στη γειτονιά που να μη του μάθω να κάνει ποδήλατο.
Φέτος σκεφτήκαμε πως ήρθε η ώρα για το γιο μου το Θανάση. Βγάλαμε για πρώτη φορά τις βοηθητικές 5 μήνες πριν κλείσει τα 5 και τις ξαναβάλαμε την ίδια μέρα! Παρότι το παιδί το ήθελε πολύ και εγώ έτρεξα αρκετά (όσο μπορούσα), ένιωσα ότι το παιδί ήταν ακόμη ανέτοιμο.
Στις διακοπές μας όμως (2 μήνες πριν κλείσει τα 5), που είδε και καναδυο παιδάκια ακόμη να οδηγούν χωρίς βοηθητικές, είπε μόνος του «μπαμπά βγάλε τις ρόδες, θα μάθω να κάνω ποδήλατο μόνος μου». Και το πήρε πατριωτικά τόσο ο ίδιος, όσο και ο μπαμπάς μας, που επέμενε πως το σημαντικότερο ήταν η εκκίνηση… (κάτι που δεν είχα καταλάβει τόσα χρόνια που έτρεχα πίσω από τα παιδιά της γειτονιάς, κρατώντας τη σέλα και αφήνοντάς τα όποτε ένιωθα πως ένιωθαν έτοιμα) και σε 5 με 10 λεπτά επιτυχών και ανεπιτυχών εκκινήσεων (με μένα φυσικά να τρέχω πίσω του -πιο άνετα αυτή τη φορά με 6 κιλά λιγότερα :-)), ο Θανάσης έκανε ποδήλατο ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!
Μετά από αυτό ποιος τον έπιανε!!!
Χθες εγώ με τα πόδια και ο ίδιος ποδηλατώντας κάναμε μία διαδρομή περίπου 3 χιλιόμετρα στην εξοχή! Ένιωσε δυνατός πολύ! Και μεις περήφανοι για το γιο μας που τα κατάφερε!!!
Τώρα το που θα κάνει ποδήλατο στην Αθήνα… είναι ένα άλλο θέμα…
Εβίτα
0 σχόλια