Στο αγαπημένο μαγαζάκι με τα παιχνίδια κάθε μέρα ήταν σα γιορτή. Μπαμπάδες, μαμάδες, παιδιά, περνούσαν για να θαυμάσουν, να αγγίξουν, να πάρουν δώρα για τους αγαπημένους τους. Χαρούμενα πρόσωπα, φωτεινά  σαν ηλιαχτίδες σταματούσαν να ρίξουν έστω μια ματιά σε αυτόν τον ατελείωτο χαμογελαστό, παραμυθένιο κόσμο. Άκουγες γέλια παιδιών, πολλά ευχαριστώ και έβλεπες ζεστές αγκαλιές, γλυκά φιλιά και άνοιγε η καρδιά σου.

Όμως σε μια βιτρίνα υπήρχε μια κούκλα που ήταν πολύ στενοχωρημένη.
-Εμένα, σκεφτόταν, γιατί δεν με παίρνει κανείς αγκαλιά; Γιατί να μην έχω και εγώ μια φίλη; Και δάκρυα αληθινά έτρεχαν από τα μεγάλα ματάκια της. Έβλεπε τα παιχνίδια όλα να βρίσκουν αγάπη κι εκείνη ένιωθε μόνη και ράγιζε η πάνινη καρδούλα της.

Ώσπου μια μέρα, μπαίνει μέσα στο μαγαζί ένα κορίτσι με ξανθά μαλλιά και γαλανά ματάκια.
Το κορίτσι έψαχνε, έψαχνε μα ήθελε μια κούκλα να μιλήσει στην καρδιά της. Καμιά κούκλα όμως δεν της μιλούσε… μέχρι που στάθηκε μπροστά στη στενοχωρημένη κούκλα.

-Γιατί κλαις; τη ρώτησε το κορίτσι .
-Γιατί…. Γιατί θα ήθελα να αγαπηθώ από ένα παιδί… νιώθω μόνη μου εδώ πέρα.
-Κι εγώ νιώθω μόνη, είπε το κορίτσι. Οι γονείς μου δουλεύουν πολύ και δεν έχω αδερφάκια. Θέλεις να γίνουμε φίλες;
-Θέλω, είπε η κούκλα στη βιτρίνα.


Το κορίτσι πήρε την κούκλα αγκαλιά και πήγε προς τους δικούς της.
-Αυτή είναι η κούκλα μου, είπε.
-Μα, παιδί μου, μήπως θα ήθελες εκείνη την ξανθιά, ή την άλλη που σου μοιάζει κάπως; Ρώτησε η μητέρα της.
-Όχι μανούλα. Αυτή η κούκλα είναι η κούκλα μου. Μου μίλησε, μίλησε στην καρδιά μου και είμαστε ήδη φίλες.
-Μάλιστα… είπε η μαμά, και πως την λένε την κούκλα σου;
Το κορίτσι έβαλε το στόμα της κούκλας στο αυτί της και είπε: Την λένε... Άννα!
-Εντάξει, είπε η μαμά γελώντας, αφού η... Άννα είναι η κούκλα σου, να τη φροντίζεις και να την αγαπάς.

Η κούκλα ένιωσε τέτοια χαρά, που βρήκε ένα ζεστό δικό της σπίτι που στα χείλη της σχηματίστηκε ένα χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που δεν έφυγε ποτέ από το πρόσωπο της. Το χαμόγελο της αποδοχής και της αγάπης.