Κάπως έτσι ξεκινήσαν όλα …
Όλα ξεκίνησαν με τη γέννηση του Θανάση μου, στις 30 Σεπτεμβρίου του 2006.
Ένα πολύ, μα πολύ πολύ γλυκό μωρό, το μωρό μας!
ο Θανασης λίγων ημερών και γω να μιλάω στο τηλέφωνο με τη μαμά μου
Πριν αποκτήσω το Θανάση, παρά το ότι ήμουν 34 χρονών γυναίκα, ποτέ δεν είχα σκεφτεί πόσο πολύ μπορεί να αλλάξει η ζωή μου και όπως φάνηκε δεν ήμουν και ιδιαίτερα προετοιμασμένη.
Έχω μεγαλώσει στην Κατερίνη, μία επαρχιακή πόλη σε ένα σπίτι όπου κάτω από εμάς έμεναν ο παππούς μου και η γιαγιά μου και πάνω από εμάς οι θείοι και τα ξαδέλφια μου. Πάντα στο σπίτι υπήρχε πολύς κόσμος και φυσικά όλοι στη γειτονιά ήταν όχι απλά γνωστοί, αλλά σχεδόν οικογένεια!
Γεννώντας λοιπόν και γυρνώντας από το μαιευτήριο, βρέθηκα στο σπίτι μας στο κέντρο της Αθήνας, με το Θανάση μου και το Σπύρο μου (ο σύντροφός μου τα τελευταία 20 σχεδόν χρόνια!) ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟ!
Ρομαντικά μιλώντας θα μπορούσε κάποιος να πει πόσο υπέροχο είναι αυτό… Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Ο Σπύρος έφευγε το πρωϊ στις 9 και γύριζε στις 9 το βράδυ. Εγώ έπρεπε όλες αυτές τις ώρες να είμαι με το παιδί στο σπίτι, εξαρτημένη από ένα θήλαστρο (αυτή είναι μία ιστορία που θα γράψω μία άλλη φορά), να πρέπει να φροντίζω για τη διατροφή μου για να έχω καλό γάλα (χωρίς να μπορώ να πάω supermarket), να φροντίζω το σπίτι, το παιδί, τα ρούχα (αχ αυτά τα ρούχα!) και όσα άλλα μπορείτε να φανταστείτε. Από τους φίλους μας παρότι όλοι μας μεγαλούτσικοι… δεν είχε κάνεις κανείς άλλος παιδί και όσο και αν τους αγαπάς και σε αγαπάνε… δεν μπορούν να βοηθήσουν… Εγώ πάλι με δεδομένο ότι δε θα δούλευα, δε διανοήθηκα ποτέ να πάρω babysitter (είχα μόνο τη γυναίκα που ερχόταν στο σπίτι μία φορά την εβδομάδα για τις δουλειές), οπότε όπως καταλαβαίνετε με το Θανάση είμαστε αυτοκόλλητοι 24 ώρες το 24ωρο, κάτι που κράτησε 15 μήνες!
Στους 15 βέβαια αυτούς μήνες έγιναν πολλά…. άλλαξα και από «μονόχνωτη» έγινα κοινωνική, γνώρισα τον κόσμο της γειτονιάς, έψαξα να βρω μαμάδες με παιδιά, επισκεπτόμουν συχνά τους γονείς μου και τους γνώρισα από την αρχή, γνώρισα τον κόσμο των internetoμαμάδων…. και άλλα πολλά… και φυσικά ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟ BABYWEARING, στο οποίο χρωστάω την ανεξαρτησία μου, την ψυχική μου υγεία και το ότι έγινα τελικά η μαμά που είμαι!
Το Post αυτό το ξεκίνησα για να γράψω για το babywearing, όμως όπως και η ζωή… «εμείς γι’ αλλού κινήσαμε και αλλού η ζωή μας πάει», βγήκε πολύ μεγάλο και ακόμη για babywearing δεν έχω μιλήσει… και ενώ νόμισα πως θα δυσκολευόμουν να μιλήσω για τόσο προσωπικά θέματα μου βγαίνει εύκολα… οπότε θα το κάνω σε συνέχειες… σταματάω λοιπόν εδώ και τα υπόλοιπα αύριο, γιατί πρέπει να ταϊσω φρουτόκρεμα!
Εβίτα
0 σχόλια